Personeels uitje
Heeft u ook wel eens personeelsuitjes meegemaakt? Ik ook een paar keer dus toen ik bij een museum werkte als restaurateur.
Wij mochten een keer naar Brugge in België.
Hier een verslag van de gebeurtenissen.
De dag begon prima. Het is even vreemd om op zaterdag naar het bedrijf te gaan. Maar deze keer was het doel gelukkig een dagje uit naar Brugge. Toen we aankwamen had een collega bij het restaurant een bak met uien neergezet. Ieder mocht er een personeels uitje uit pakken en weer naar huis gaan.
Het bleek een grap te zijn. Maar uiteindelijk kwam er toch een Touringcar voorrijden.
We hadden er zin in hoor! De partners mochten ook mee en zou het daarom “extra gezellig” worden.
Aangekomen in Den Haag werd ons eerst een bak koffie met broodjes aangeboden alvorens in de bus gepropt te worden.
In de bus viel het me nog op dat er een toilet aan boord was. Waarschijnlijk was er al rekening gehouden met het te verwachten drankmisbruik. In de bus werd verteld dat de verrassing een speurtocht door Brugge zou zijn…. Hoera!!.
De papieren daarvan werden in de bus alvast uitgedeeld.
Voordat we in Brugge aankwamen hadden de meesten de oplossing al uitgevogeld.
Na zonder enig probleem in Brugge aangekomen te zijn werden we met een sneltreinvaart meegevoerd naar een restaurant voor het nuttigen van weer enige broodjes met een kopje, tja…iets dat op boerenkoolsoep leek. Volgens mijn vrouw kon dat echt niet, maar ik vond toch dat het naar boerenkool smaakte.
Hierna werden we in Brugge losgelaten. Ik dacht nog, “Wij Hollanders krijgen na deze dag vast geen betere naam in België…”
Na een aantal meters gelopen te hebben ontdekten we meteen al een terrasje. Leuk zeg hier, goed onthouden voor als we straks moe zijn en dorst hebben.
Vijftig meter verder weer een terrasje, goed onthouden… Vijftien meter verder weer een terrasje? Vijf meter verder weer een terrasje?? Goed onthouden dacht ik automatisch weer, maar bij de 47e dacht ik ” ach laat ook maar zitten!”
Op het tijdsschema dat ons werd aangeboden stond ook de speurtocht waarvan we in de bus, niet zonder meningsverschillen, al vast studie hadden gemaakt. Het had beter geweest ons de informatie pas bij aankomst aan te bieden. De bedoeling was namelijk door middel van deze speurtocht Brugge te ontdekken.
Maar de meesten hadden de speurtocht in de bus dus al gedaan.
Na nog een paar straatjes doorgelopen te hebben werden we afgeleid door een grote markt, waardoor de originele route van de bedoelde speurtocht al snel niet meer te volgen was. Na de markt gingen we weer verder met de speurtocht. Tenminste..dat dachten we. De speurtocht werd op een gegeven moment bepaald door welke hoek we om zouden gaan.
Wij stonden even later op een splitsing met hulpeloze gezichten op het papier te staren en daarbij ook nog wild om ons heen te kijken, toen verschillende Bruggenaren naar ons toe kwamen om te helpen met de vragen op ons papiertje. Ja, dat moet gezegd, de Bruggenaren waren zeer vriendelijk en hielpen ons heel graag een handje.
Als één van ons zich hardop iets afvroeg stond er meteen een dame of een heer welke zich met de speurtocht begon te bemoeien. Eigenlijk best wel handig zo’n gratis onbedoeld georganiseerde rondleiding … Oh ja? Ja, Ik zei bijvoorbeeld, “aha, hier is de Oude Zakstraat welke we nu in moeten gaan denk ik“. “Maar waar zou die oude zak zijn?“, zeg ik nog om grappig te zijn.
Terwijl ik mij dit ook werkelijk afvroeg, zegt een dame ” Een eindje verderop daar, het zakske staat dan halverwege de straat “
“Oh, dank u wel voor uw goede hulp”. Ik ging er als eerste heen en halverwege de straat riep ik, “mevrouw ik zie hier geen zak staan!
Zei riep terug, “en toch zie ik hem van hieraf”.
Zo dom was ik natuurlijk niet! Maar na lang zoeken heb ik de zak niet kunnen vinden. Ik dacht …. ze bedoelde mij toch n..?… terwijl ik er stond, de…. ach nee, natuurlijk niet!
Ondertussen werd ons groepje langzaam aan steeds groter. Het werd zelfs zo erg dat die mensen discussies met elkaar op gang zetten en ons totaal vergaten. Van het speuren begonnen we toch erg moe te worden. Zelfs zo moe, dat we nu de noodzaak zagen van het grote aantal terrasjes in Brugge.
We lieten ons willekeurig neervallen, zodat we automatisch in een terrasstoel terecht kwamen en meteen een bestelling mochten doen. Daar zittend zagen we de inmiddels nog groter geworden groep Belgen met het ons ontnomen deelnameformulier druk pratend voorbij wandelen en de hoek om gaan. Wij bestonden al lang niet meer. “Ook goed, we halen het formulier wel op als ze klaar zijn” dacht ik.
Totaal uit het lood geslagen bestelden we nog wat van het Belgische medicijn wat ze daar ‘PINT’ noemen. Van dat merk had ik nog nooit gehoord, maar het werkte en deed ons weer helemaal bijkomen.
Op een vodje papier, wat ik nog snel had kunnen afscheuren van ons formulier, stond dat we ons moesten verzamelen voor de boottocht en aldaar de resultaten van de speurtocht in konden leveren. Ja, misschien konden we nog een smoes verzinnen……Maar daar zouden ze waarschijnlijk niet intrappen.
De speurtocht, die voor ons inmiddels een obsessie was geworden, moest wel eerst even opgespoord worden.
Zodoende hebben we dus een speurtocht op touw gezet naar de speurtocht en de mensen die zich over onze speurtocht en deelnameformulier hadden ontfermd.
Na een lange speurtocht vonden we de mensen geheel verdiept in het oplossen van onze speurtochtpuzzel in de bierbrouwerij.
Na enige handtastelijkheden en in ruil voor wat glazen bier hadden we ons formulier en de speurtocht weer in handen en zijn we naar het verzamelpunt gegaan.
Al met al hadden we de oplossing nog steeds niet, maar wel alle letters die nodig waren voor de puzzel. Ze hadden flink hun best gedaan zeg. Na wat puzzelen hadden we het antwoord al snel gevonden, namelijk; “Bran worrie steel geug”.
Na enige discussie onderling kwamen we tot de slotsom dat dit het goede antwoord welhaast moest wezen, en dachten dat het iets in de Brugse taal moest zijn. Iets anders konden we er niet van maken.
De onderdirecteur die vlak naast ons zat, dus een slimme man, had ook deze uitkomst spiekten wij. Het zou zeker en vast wel een Belgische uitdrukking zijn. Toen snel ingeleverd om de eerste te zijn en de prijs in ontvangst te nemen. We wachtten in spanning af wat we zouden gaan winnen.
Ondertussen werd een rondvaartboot aangemeerd. De organisator van ons dagje uit maakte de Belg welke de boten beheerde duidelijk dat we in totaal drie boten besteld hadden in plaats van één.
De Belg zei iets onverstaanbaars ( iets van domme Hollanders, tenminste zo klonk het), maar een half uur later kwamen er nog twee bij.
Het bleek, wat we niet verwacht hadden, dat ze er inderdaad toch drie te hadden. Wij stapten in en voeren weg.
Onderweg werden ons de bijzonderheden van Brugge in geuren en kleuren verteld door de gids die mee was.
Brugge, waar is waar, is heel bijzonder. Toen ik hardop zei dat Brugge uit het boek van Anton piek was nagemaakt wilde onze Belgische gids daar niets van horen. Ha, dat hebben we vaker gehoord!
Brugge was er al eerder dan de Efteling volgens hem. Ik wist dat niet en hield vol dat het andersom moest zijn. Want toen ik klein was, ging ik al met mijn ouders naar de Efteling! Hij wilde verder niet meer met mij in discussie, de lafaard!
Even later schrok ik toch nog behoorlijk. Begon die gids zomaar te vertellen dat we op vijftien meter na, midden op de Noordzee waren, maar dat er toch nog een stukske Brugge tussen zat.
Even later zei een collega dat het een aantal kilometers waren om mij gerust te stellen. Dat viel dan weer mee.
Afijn, na het zweet van mijn voorhoofd gewist te hebben zagen we een rondvaartboot aankomen, met allemaal lui die we kenden. Namelijk onze collega’s.
Die konden we natuurlijk niet zomaar laten passeren ha,ha, ha! Deze moesten begroet worden met wat nattigheid.
Om hun aandacht te trekken zouden we wat met bier en wie het al op had met het water in hun richting spetteren. Eén persoon had het niet helemaal begrepen, want hij begon met een emmer als een razende te putten. Dacht waarschijnlijk dat we anders zouden zinken. Helaas kwam al dat water in de passerende boot terecht.
Toch wel jammer voor die persoon én zijn carrière. De hele directie zat op die ons passerende boot.
Lek prikken bleek achteraf ook nog een optie geweest dacht ik nog….
Even later aangekomen bij het eindpunt van de tocht mochten we ons afdrogen en van boord stappen. Dit lukte overigens niet zonder een tip aan de stuurman gegeven te hebben.
Je kwam niet uit de boot zonder hem te ontlopen. Ik heb als rechtgeaarde Hollander nog wel even geprobeerd om zonder fooi te geven aan de achterzijde van boord te ontsnappen, maar het mocht niet baten. Ik was namelijk niet de eerste Hollander die hij heeft rondgevaren vertelde de bootsman. Of ik maar even via het hekje wilde passeren aan de voorkanten en niet via achter uitstappen.
En ook nog zo dat iedereen het goed kon horen!
Hij keek behoorlijk zuur toen ik een karige 10 cent aan hem gaf uit 1960. Schijt-Hollander zei hij, maar dat was mijn naam niet. Ik zei dat ik anders heette, maar hij zei, ” ik ken u wel”. Maar ik kende hem niet. “Waar kent u mij dan van vroeg ik “. En weer kreeg ik geen antwoord. Nou ja, vriendelijk doen kost echt niets hoor!
Na de boottocht die toch niet in onze koude kleren was gaan zitten, werden we voor de ingang van een restaurant warm onthaald door een muziekband welke een soort Russische volksmuziek speelde en ons al snel in een nog vrolijker stemming brachten.
Er werd gezongen van “Catalie en de Catala…!!!”, terwijl we met onze benen in de lucht schopten vanuit een gehurkte houding. Na dit onwijs vrolijke dansje en gezang gingen we langzaamaan het restaurant in en ging de boel gezellig door.
Op een gegeven moment werd er aan diverse tafels door de muzikanten een serenade gebracht, welke door de betreffende mensen (meestal zeer mooie dames) erg op prijs werd gesteld. Het eten was hier prima geregeld. lekker en vooral veel!
Een collega, welke een rasechte Hagenees was, had even later de muziek zo gek gekregen dat hij mocht zingen over de microfoon.
Het lied werd, u raadt het al, “Oh, Oh, Den Haag”. De Belgen vluchtten toen massaal de tent uit! Want het was niet om aan te horen! En hij was nog dronken ook…
De muziekband kende het lied totaal niet en de zanger blijkbaar ook niet. Hij had de tekst wel goed kunnen onthouden, maar de melodie leek van een totaal ander liedje te komen. De muzikanten probeerden hem even later nog wel te begeleiden.
We hebben het met onze oren dicht uitgezeten om hem niet te beledigen, al vielen die vingers in onze oren wel een beetje op.
Tegen het einde van de avond werd nog even de aandacht gevraagd voor de prijsuitreiking van de speurtocht.
Het goede antwoord was “Na Brugge speelkwartier……….”.
Wat waren wij verbaasd zeg! We hadden nog wel zo ons best gedaan…
Toen zei de directeur nog met een rood hoofd en verward kijkend iets wat we niet goed konden verstaan, want wij waren niet de enigen die het fout hadden en waren er nog over bezig allemaal, maar zei dus iets van …Eh..verschrikkelijke bende….bier-ellend..merg en been…toestand…echt..laatste keer…onvergefelijke bende, maar toch nog bedankt allemaal. Wij gaven hem een groot applaus! Het woord van dank was beslist niet overdreven want het was een onvergetelijke dag geworden, ook al zou je het heel graag willen vergeten.
Na nog een glaasje wijn zijn we toen maar de bus ingegaan voor de terugreis. In de bus werd nog een uurtje door gefeest, ondersteund door een leuke attentie in de vorm van een fles Champagne die op ons lag te wachten toen we in de bus kwamen.
Collega Petertje moest zo nodig direct de hele fles soldaat maken en hield de rest van de reis de plee bezet onder het slaken van kotsgeluiden.
Wij trokken ons daar maar niets van aan en toen het aloude potje met vet toch nog op tafel kwam, begon het gedruis iets af te nemen en kwam het tot een einde toen de rest ook zin had om in de plee te kotsen…..
Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.
Jacques Mul 2005 
P.s. ..Katalieee,..Katalaaaa!!! …….
Helaas is ook dit weer een op waarheid berust verhaal….
KLIK OP DEZE TEKST ALS U NOG EEN VERHAALTJE WILT LEZEN
