Het was 1965 tijdens mijn publiciteitsjaren, zou Urbanus zeggen, dat ik sleutelde aan mijn bromfietsje.
Het was een NSU Quickly 1957 49cc en kostte 25 gulden aanschaf.
Het brommertje reed na wat sleutelwerk weer helemaal probleemloos.
De techniek was heerlijk eenvoudig als er eens aan gesleuteld moest worden.
Maar ik moet toch even vertellen wat er daarna mee gebeurd is.
Soms had ik een veel te grote mond op die leeftijd.
Had wel wat sleutelervaring opgedaan, geleerd van mijn vader.
Hij was een goede leermeester en mijn vader wist er alles van.
De bromfiets deed het in eerste instantie helemaal niet na de aanschaf, maar na de uitlaat ontkoolt te hebben en de ontsteking gerepareerd te hebben liep het brommertje weer als nieuw.
Om de een of andere reden liep dat blokkie behoorlijk hard zonder dat er aan was geknoeid. Hij reed minstens 10 Km/uur harder dan de meeste anderen van het zelfde type en bouwjaar.
Een schoolkameraad reed een keer toevallig naast mij en vroeg hoe het kon dat de mijne zo hard liep, terwijl hij precies dezelfde bromfiets had en mij bij lange na niet bij kon houden!
Een kwestie van opvoeren verzon ik ter plekke om stoer en slim over te komen.
Dat bleek dus later helemaal niet zo handig van mij.
Het was grootspraak, want ik had niets meer gedaan dan wat onderhoud.
Een poosje later stond hij met zijn bromfiets voor ons huis en vroeg of ik die van hem ook harder kon laten rijden.
Hij wilde er anders best goed voor betalen, want hij had geld genoeg zei hij.
Ik wilde best wat verdienen want zelf had ik niet veel.
Ik had hem beter kunnen afwimpelen en zeggen hoe het zat of anders dat ik geen tijd had of zo, maar door mijn grote mond en geldgebrek moest ik nu ineens bewijzen dat ik het kon. Helaas was dat motorblok van hem al veel te erg versleten en was er geen eer meer aan te behalen. Op dat moment had ik nog terug gekund met deze boodschap, maar ik liet het blok uit elkaar liggen en liep er dagelijks langs zonder er wat aan te doen.
Eigenlijk hoopte ik dat mijn vader zou gaan helpen, maar die was meestal aan het werk en had dus weinig tijd en zeker als het voor iemand was die hij niet kende had hij daar geen zin in.
Als ik mijn klasgenoot tegenkwam vroeg hij hoe ver het ermee stond.
Dan antwoordde ik “ ja ik ben er nog mee bezig hoor.
Het gaat bij deze wat lastiger dan normaal, maar het komt goed hoor”. Weer fout dus!
Na een maand kwam hij eens kijken, maar nu was zijn vader er ook bij.
Ze zagen dat de motor nog totaal uit elkaar lag.
Wanneer kan ik gaan rijden?, vroeg hij schamper. Zijn vader zei kijkend naar de gedemonteerde losse onderdelen, “als ie ooit nog gaat rijden tenminste…”.
Volgende week is ie klaar! Zei ik resoluut (en dapper).
Het machientje was na mijn operatie nog een stuk langzamer gaan rijden dan hij al deed nadat deze weer in elkaar had gezet.
Dus wat nu?
Ik had eigenlijk wel een idee, maar dat stond mij niet erg aan……..
Moest een keuze maken…. Pijnlijk!
Toen hij een week later de bromfiets kwam ophalen en een testrit had gemaakt, betaalde hij mij direct en was zeer tevreden.
Hij zei .. ” Nou, wat bijverdienen is nooit weg hé? Als ik nog mensen tegenkom die ook hun brommer opgevoerd willen hebben, stuur ik ze bij je langs.
Je bent best een handige gozer!”
Daar kon ik het voorlopig mee doen. Mijn eer en reputatie was gered.
Terwijl hij weg reed riep hij, “Nog bedankt man, nu rijdt ik nog sneller dan jij!”
Terwijl hij wegreed dacht ik treurig “Nee man, net zo hard als met die van mij!”
Handige gozer dat ik ben…….. (vertaald: domme lul)
Jacques Mul 2007
Dit verhaal berust helaas op de waarheid…snik!
KLIK OP DEZE TEKST ALS U NOG EEN VERHAALTJE WILT LEZEN