Verhaal over de Duitse Dokter Thomas Richard Ekzaaluff

Dokter Thomas Ekzaaluff was een huisarts van Duitse komaf  in de 70er jaren van de 20e eeuw.
Zijn bijnaam was dokter Trekzalf en die bijnaam deed hem eer aan. Want voor elke kwaal of probleem had hij altijd wel een zalfje.

Ook deze dag smeerde hij er weer lustig op los.
Dokter Thomas kwam behoorlijk laat op zijn praktijk deze dag.
De wachtkamer zat al helemaal bomvol toen hij met zijn gezicht afgewend langs zijn patiënten naar de spreekkamer snelde.
Zuster Miepje zei een tikje geïrriteerd, “goedemiddag dokter“.
“Mijn vrouw  heeft zich weer eens verslapen” zei hij.
Hij trok snel zijn doktersjas aan en zei “laat de eerste patiënt maar komen. Ik hoop niet dat het weer  zo’n hypochonder is, want dat kan ik er vandaag niet ook nog  bij hebben”.

Aan het eind van de dag was zijn humeur  er niet veel beter op geworden.
Er waren weer een paar onmogelijk lastige patiënten bij geweest.
Eentje dacht zelfs dat de dokter kon toveren.
Wilde  stoppen met roken en eiste dat de dokter daar een wonderpil voor gaf. De vorige goede raad had namelijk niet geholpen met dat hij met zijn handen op zijn rug vastgebonden een paar weken vrij moest nemen.
Helaas moest hij deze man teleurstellen. Zei dat hij maar geen sigaretten meer moest kopen. Dat helpt het best.

De laatste patiënt was  pas echt vreselijk.
Een beetje sleets uitziende  dame van middelbare leeftijd kwam binnen met een heel aparte klacht over haar onderlichaam.
“Wat kan ik voor u doen”, vroeg hij toen ze was gaan zitten.
“Ach doktur Trekzalleffie, “sprak ze met een zwaar Amsterdams accent, “ik hep toch soon last van die kut fagina fan mijn”.
Ik hep namelijk een beetje fan bofe uitgescheurd toen ik een gevalletje uit een spessiaalsaak voor massagestafe uitprobeerde”.
” Ich verstehe ” , zei de dokter enigszins verwonderd.  Vertelt u eens wat ik voor u kan doen.
Ja ,ja,  een huisdokter maakt wat mee in zijn praktijk!
” Nou, ik ken dat wel effe late sienoor”, zei de dame. ” Ik heb ‘r overlangs een breeje pleister opgedaan”.
” Oh, nou, ja,  eh, dat hoeft niet persé hoor…. maar eh, hielp het dan niet?” vroeg de dokter.
“Oh ja dat wel, maar  het is zo lastig met plasse en ik daarom moes ik er ook nog een gatje in prikke met een schaar” antwoordde de dame.
“En dat ging  niet goed? ” vroeg de dokter.
“Ach, dat lukte wel, dat is het niet  Treksalleffie, maar die pleister wil ik er eigenlijk helemaal van af hebbe, maar ik krijg dat kreng niet los”.
“Oh, nou laat dan maar eens zien dan”, zei de dokter vertwijfelt.

De dokter schrok toch wel een beetje toen ze haar broek uit trok, want ze had daar onder een heel woud van haar en daaroverheen een enorm brede lange pleister.
Dokter Trekzalf keek er nog eens naar…trok voorzichtig een beetje aan de rand van de pleister met een tang.  Maar inderdaad de pleister zat muurvast.
Hij zei, “daar is eigenlijk maar één remedie voor.
Wat dan wel dokter? vroeg ze.  Maar voor ze  antwoord kreeg had hij het reeds gedaan.
Met een grote ruk, terwijl hij het woord ook uitsprak, trok hij  de pleister eraf.  “RUK!” Met een luide schreeuw van de dame vloog de pleister met een boog door de lucht, linea recta met haar en al de prullenmand in.
De dokter zei, “Zohee”  “En nou nog effe een kluit zalf er op en klaar”.
De dame verliet kreunend en met kromme benen , maar opgelucht de behandelkamer.

” Zo Klaar is Thomas” zei hij tegen de zuster en trok zijn jas al vast aan. Blij dat deze dag ten einde was.
Tegen de zuster zei hij nog even voor hij de deur uit ging,  “ zet voor morgen de pot met zalf al maar vast klaar en zorg dat de schoonmaker welke straks komt, nog even de prullenmand leegt.
Die zit helemaal vol na die laatste patiënt.
Ze gaf het door aan de schoonmaker die even later binnenkwam en ging zelf ook naar huis.

De schoonmaker liep naar de prullenmand om deze te legen.
En maar goed dat hij  eerst even in de mand keek voor hij hem leegde, want hij zag iets waar hij al jaren naar op zoek was geweest. Iets wat  eigenlijk altijd te duur was geweest om aan te schaffen.
Jawel! Een geweldig, prachtig,  in de juiste kleur zijnde en met prachtige krullen, een goed passend toupet!
Gemaakt van echt mensenhaar ook nog.
Hij zette hem op zijn volledig kale hoofd en de pruik bleef mede door de pleister meteen op zijn plek zitten.
Alsof deze speciaal voor hem gemaakt was.
“Dat is nog eens vakwerk”  zei hij hardop toen hij in de spiegel keek. “En dat gooien ze zomaar weg?” Belachelijk!

Toen hij blij thuis kwam kreeg hij van zijn vrouw ook nog eens een groot compliment.
“Het staat je beeldig” zei ze. Wat ben je  knap nu!
“En wat leuk,  een scheiding in het midden! “
Toen ze hem van dichtbij bekeek zei ze al snuivend “ je moet hem wel even in de wasmachine doen hoor, hij ruikt niet echt fris meer”.
JaHa, zo zie je maar weer….

Zoals een bekend Chinees zegswijze luidt;
“Voor de één een kale muts, is de ander “goed van nuts! “