Dokter Trekzalf Huisarts

Hoe DOKTER TREKZALF aan zijn bijnaam kwam
– een waargebeurde geschiedenis uit mijn jeugd in 1957.
knoarts1226

Op mijn zesde levensjaar begon het weer als zo vaak. Mijn rechter oor begon op te spelen met zeurende pijn en stekende scheuten als ik de trap op moest.
Het zou wel weer uitdraaien op acute middenoor ontsteking zoals gewoonlijk.
Vanaf mijn geboorte (was nog geen vier dagen oud) was het een chronische kwaal, welke pas over ging op mijn 12e levensjaar.
Maar de ervaring leerde mij dat het telkens uitdraaide met het onverdoofd doorprikken van het trommelvlies.
Ja, onverdoofd! In de jaren vijftig van de vorige eeuw had men nog geen betrouwbaar narcose middel voor kinderen. Buisjes aanbrengen kon toen nog niet.
Telkens als het begon werd ik bang dat het weer doorgeprikt moest worden. Dat deed zoveel pijn dat ze mij met drie personen in bedwang moesten houden vanaf mijn vierde jaar.
Meestal kon ik het probleem een poosje voor mijn ouders verbergen. Het deed dan minder pijn door mijn hoofd schuin te houden zodat de druk minder was.
Als mijn ouders het soms niet in de gaten hadden werden ze gewoonlijk  door mijn luid geschreeuw wakker gemaakt zo rond de klok van twee uur in de nacht.
Dan moesten ze naar het huisadres van de behandelend Kno-arts  racen met mij achterop de fiets.
Er was nog geen HAP (huisartsenpost) waar je naar toe kon  in die tijd.
Daar waren mijn ouders en de arts vast niet blij mee dacht ik zo.
Toch ben ik heel wat keren achterop de brommer van mijn vader of fiets van mijn moeder   ’s nachts naar de KNO-arts gereden en werd het trommelvlies doorgeprikt met een lange naald zonder verdoving.
Soms wist ik mij los te wurmen en trok dan de kijkspiegelstirnspiegel_nach_ziegler_450157_11
van zijn hoofd, waardoor het allemaal nog veel erger werd.
Maar ja, je zal maar voor je leven moeten vechten, althans zo voelde dat toen ik vier jaar was.
Het deed zo verschrikkelijk veel pijn dat een kies trekken er een lekker gevoel bij is, als ik het dan toch ergens mee moet vergelijken. Dus wanhopig negeren was het enige wat mij restte tot het niet langer uit te houden was. Maar mijn moeder herkende  het probleem zo  langzamerhand als het zich weer voordeed.
Zij ging dan met mij direct naar de huisarts voordat het weer nachtwerk zou worden.

Toen ik zes werd moest ik zelf naar de huisarts lopen (een fiets had ik nog niet) op een adres aan de Hoge Gouwe in Gouda.
Ja, ik werd al vroeg zelfstandig gemaakt.
De Boer heette die dokter. Hij deed zijn naam zeker wel eer aan!
Hij was ergens in 1886  geboren en was allang de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd.
Hij had een wachtkamer met een zeer irritante zoemer die pijn deed aan je oren.  En zeker als je ook nog eens oorontsteking had.
Het klonk ongeveer zoals het alarm in een onderzeeboot. UUURCHH!!!!  UUURCHH!!!!

Tegenwoordig wordt er op afspraak gewerkt. Vroeger moest je gewoon naar de dokter en je merkte wel wanneer je ooit aan de beurt kwam. Een nummer kreeg je niet en ook je naam werd niet afgeroepen, want er was ook geen assistente.
Daardoor duurde het allemaal nog veel langer.
Daarbij kwam ook nog eens dat je als kind in die tijd gewoon door volwassenen werd genegeerd en dus gingen ze voor hun beurt.
Als je er wat van durfde te zeggen zoals ik, moest je je brutale mond houden of ze zeiden ” jij bent nog lang niet aan de beurt ventje.
Jij hebt veel meer tijd dan wij en nog jonge benen” Je hebt grote mensen vooral te respecteren hoor ventje”
.
Ik voelde me behoorlijk vernederd door die zogenaamde volwassenen.
Het is tot op heden de reden dat als ik het nu nog eens zie gebeuren, ik in de bres spring voor een kind dat terzijde wordt geschoven door volwassenen.

Ook dit keer ging het zo en niemand die er wat van zei ondanks mijn luide protest. Dus was mijn denkbeeldige volgnummer LAATSTE!

Dokter De Boer had in een oud grachtenpand een enorme werk C.Q. behandelkamer als in een oud kasteel met een rood hoogpolig vloerkleed en een Louis de vijfde bureau.
Daar zat hij gewoonlijk in de spaarzaam verlichte kamer.
Dracula had er zich wel thuis gevoeld.
Ook bij deze huisarts hadden kinderen niets te vertellen en dat mocht ik dan ook niet.
Wat wel erg lastig is als je wilt aangeven welke medische klachten je hebt.
Maar hij ging er vanuit dat kinderen daarvoor niet bij machte zijn en dat het wel weer niets zou zijn dat de moeite waard is.
Dus ik moest niet zeuren over pijn of zo.
Hij vroeg niet eens of je misschien een briefje van je moeder bij  je had.
Het was ook beter geweest dat mijn moeder er zelf bij was, maar helaas kon of wilde ze  niet mee.

Daar ging die knetterende toeter/zoemer en ik mocht eindelijk als laatste naar binnen door een gigantisch grote zware deur.
Toen ik binnen stond moest ik van hem weer ik terug om te kloppen, want daar had ik niet aan gedacht.

Na eerst geklopt te hebben en weer die zware krakende deur open te hebben  gedaan, zag ik vaag het silhouette van  de dokter in het halfdonker.
Nadat ik eerst aan het vage licht moest wennen voordat ik hem goed kon onderscheiden, wilde ik naar zijn bureau lopen, maar werd snauwend een halt toegeroepen.
“Blijf daar maar staan!” hoorde ik hem zeggen.
Dus ik bleef na een meter vanaf de deur staan en op zes meter afstand van zijn enorme bureau.

Ik wilde nu meteen gaan vertellen wat het probleem was, maar het was blijkbaar onbeleefd zelf te beginnen met praten.
Hij kapte mij af en zei dat ik wat mocht gaan zeggen (uit coulance ). Toen ik mijn mond open deed werd ik meteen weer gestopt.
Hij scheen dus ook nog helderziende te zijn, want hij wist al wat ik ging zeggen en wat ik mankeerde. Mijn moeder kon hem niet geïnformeerd hebben, want telefoon hadden wij niet.
Dus ik was enorm verbaasd dat hij al wist wat ik wilde vertellen.
Maar hij zweeg daarna, gaf mij zonder een woord te zeggen een grote kartonnen pot.
“TREKZALF” stond er op het deksel.

Ik stond verbouwereerd even later weer op de stoep en ging naar huis met de zalf en mijn zieke middenoor.
Waarvoor de pot met trekzalf diende in verband met mijn ontstoken middenoor ben ik nooit te weten gekomen.

Mijn moeder was er wel blij mee en zei dat het voor mijn vaak kapot geschaafde knieën wel van pas zou komen en zette de pot in de medicijnkast.
.c03f29496418bab809c437eaa37d8702

Toen mijn vader thuis kwam zei hij dat ik de andere dag nog maar weer naar de huisdokter moest en niet mocht terugkomen voordat ik hem duidelijk had gemaakt waarvoor ik kwam.
Hij had makkelijk praten. Hij was geen kind!!
Toen riep ik verontwaardigd, “Ik ga nooit meer naar die rottige trekzalfdokter!! ”
Mijn vader kwam niet meer bij van het lachen, maar ’s nachts om half drie lachte hij niet meer toen we alweer bij de KNO-arts  waren om doorgeprikt te worden.
Zo kwam dokter de Boer dus aan zijn bijnaam!

KLIK OP DEZE TEKST ALS U NOG EEN VERHAALTJE WILT LEZEN

full35015089

Trekzalf op basis van teer om pus uit wonden te trekken.
Werd veel gebruikt bij steenpuisten.
Het is een gitzwarte emulsie welke bijna niet uit je kleren gaat.
(Misschien gebruikte de dokter het zelf ergens anders voor.)

Terug naar het MENU

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Scrol omlaag voor strange and beautiful things