De Wisselbeker
Vanaf mijn zesde jaar zat ik al op turnen terwijl mijn vriendjes allemaal op voetbal zaten.
Maar ik was nu eenmaal verzot op deze acrobatiek. Deed niets liever dan springen, duikelen en op mijn handen lopen.
Veertien jaar was ik toen ik mijn eerste turnwedstrijd won.
Vol trots ging ik naar huis met mijn wisselbeker met daarop de tekst dat ik de beste turner was van Gouda en omstreken en de 1e prijs had gewonnen.
Mijn eigen naam stond er in gegraveerd. Helemaal te gek!
Deze beker moest je helaas wel drie keer achtereen winnen om permanent eigenaar van de beker te kunnen worden.
Die beker wilde ik maar wat graag houden en deed dus erg mijn best op de turnvereniging om de beste te blijven.
De beker werd keurig in de originele doos met beschermend papier bewaard totdat deze na drie keer winnen mijn eigendom zou kunnen worden.
Ik oefende het hele jaar door elke week heel erg hard en het er opvolgende jaar won ik hem weer. Nu nog maar één keer! Dan was ie van mij.
Dus daarna weer een jaar keihard getraind. Met als extra heel veel zwemmen en hardlopen voor de conditie.
Ondertussen gebeurde er in het derde trainingsjaar iets ergs met de wisselbeker.
Maar daar kwam ik helaas net te laat achter…. Het zit namelijk zo!
Ik had twee broers en een zus thuis en ben zelf de oudste van de vier.
Wat heeft dat er nou mee te maken zou je zeggen?
Wel… we hadden soms wel eens een beetje onenigheid onder elkaar, zoals wel vaker voorkomt tussen broers en zussen.
Er werd weinig vergeten als iemand iets vernielde wat niet van haar of hem was.
Je kon er dan eigenlijk op rekenen dat ter iets werd terug gedaan met jouw spulletjes.
Je kon er helemaal verzekerd van zijn als iemand het echt te bont maakte en dat had ik blijkbaar gedaan.
Wat dat met de prijsbeker te maken had zal ik u vertellen.
Mijn jongere broer had een prachtige metalen hijskraanwagen gekregen voor zijn verjaardag. Je weet wel zo’n grote metalen hijskraan met echte kettingen en dat alles ook nog echt werkt. Veel techniek dus.
Omdat ik in die tijd (en nu nog wel eigenlijk) heel graag wilde weten hoe alles werkt van binnen, heb ik geprobeerd door dingetjes te demonteren, achter de werking te komen van het mechaniek. Ik durfde dat wel te doen omdat ik het meestal wel voor elkaar kreeg het weer werkend in elkaar te zetten.
Als zesjarige al sloopte ik zo mijn blikken autootjes met een theelepeltje en zette ze ook zo weer in elkaar.
Het was uiteraard helemaal niet mijn bedoeling dit stuk prachtige stuk techniek kapot te maken.
Achter de werking ben ik helaas nooit gekomen.
Na het demonteren zag ik nog steeds niet hoe het ding nu precies werkte. Het barste van de tandwielen en radertjes. Zonder het verder kapot te maken kon het niet uit elkaar. Veertjes sprongen nu al alle kanten op.
Teleurgesteld zette ik de kraanwagen weer in elkaar.
Maar toen deden bepaalde dingen het ineens niet zo goed meer toen het klaar was.
Nog heel lang zitten prutsen om alles toch weer goed werkend te krijgen, maar het werd er niet beter op omdat ik niet doorhad hoe het nu precies werkte allemaal.
Nog eens uit elkaar geschroefd, veertjes anders gedaan enz.
Het werd er alleen maar slechter van. Kreeg er een beetje een paniekerig en beschamend gevoel door.
Het mechaniek werkte op een gegeven moment helemaal niet meer, maar wel op mijn zenuwen.
Het was mij een raadsel hoe het Überhaupt ooit had kunnen werken dacht ik nog.
Uiteindelijk is het mij nog wel gelukt het geheel er op afstand uit te laten zien zoals het er oorspronkelijk uit had gezien.
Daarna voorzichtig teruggezet op de oude plaats in de voorkamer bij de rest van zijn speeltuig in de hoop dat hij het niet zou merken.
Mijn broer had na weken nog steeds niet gemerkt dat het apparaat het niet meer deed omdat hij er weinig mee speelde en ik was het al bijna vergeten.
Totdat Oom Henk op visite kwam en deze hem vroeg de machine eens voor hem te demonstreren.
Trots vertelde mijn broer hem wat er allemaal mee kon.
Het zweet brak mij uit en sloop geruisloos de kamer uit.
Even later werd ik geroepen om er even bij te komen. Dus met een rood bezweet hoofd keek ik zo onschuldig mogelijk en vroeg “wat is er aan de hand?”.
Oom Henk vroeg mij mijn broer even uit te leggen hoe het mechaniek ook al weer werkte. Hij zei, “ik denk dat je broertje vergeten is hoe het moet, doe jij het hem eens voor?”
Ik snapte echt niet waarom hij mij meteen verdacht van deze (mis)daad. Toen moest ik het wel opbiechten.
Mijn woedende broer zou nog wel wraak nemen dacht ik, hoewel mijn vader hem waarschuwde dat vooral niet te doen, want hij zou zelf passende maatregelen nemen.
Even later zag ik mijn oom die tegen lijfstraffen was zachtjes met mijn vader praten. Zelf was hij namelijk ook helemaal niet handig met techniek en vond het best wel sneu voor mij en vooral voor mijn broer. Ik dacht , die oom is erg rijk en mijn broer krijgt gewoon een nieuwe. Nou dat had ik mis-gedacht!
IK kwam er vanaf met een taakstraf, nl. drie weken de vaat wassen en een machine hadden wij nog niet daarvoor.
Daarna dacht ik dat het vergeten en vergeven was.
Toen kwam de dag van de wedstrijd en haalde ik de wisselbeker tevoorschijn.
Hij zat nog keurig in de doos met papier verpakt en ik leverde hem zonder uit te pakken in voordat de wedstrijd begon bij het bestuur van de club.
Het turnen ging fantastisch en had zoals de jaren ervoor weer de meeste punten verdiend. Kat int bakkie dacht ik nog.
Maar toen kwam de uitslag. Ik bleek tweede te zijn geworden! He? meeste punten en toch tweede?
Toen ik wilde weten hoe dat kon werd mij haarfijn uitgelegd met een brede nep lach dat de zoon van de voorzitter en tevens jurylid een voordeelregel had toegepast voor zijn zoon.
De knaap die eigenlijk tweede moest worden (voor de derde keer).
Ik begreep er nog steeds helemaal niets van. Hoe kan dat nou vroeg ik. Ik heb toch de meeste punten gekregen?
Ja, maar je rivaal heeft een wond aan zijn knie. Zie de grote pleister, dus eigenlijk een handicap en toch nog bijna evenveel punten als jij.
Hij heeft gewonnen dankzij deze speciale en eervolle prestatie.
En daarbij komt nog dat hij alle jaren telkens tweede werd en is hem deze eerste plaats nu extra gegund is.
Inderdaad dacht ik. Mijn vader zit helaas niet in de jury.
Dus het was een nep wedstrijd!
Ik zei nog, heeft het soms te maken met dat hij het zoontje van de voorzitter is? Maar ja dat was uit woede omdat het zo onterecht naar een ander ging.
Achteraf denk ik dat doordat de vereniging met een laag budget te kampen had, zij de beker in het spel wilden houden en zo geld uitsparen voor een nieuwe beker met het voordeel dat Jantje ook eens eerste mocht worden van de slijmerds.
Dus twee vliegen in 1 klap.
Maar bij nader inzien hadden ze de moeite kunnen besparen, want even later kwam de beker uit de doos.
Je had de verbaasde gezichten moeten zien van de voorzitter, zijn zoon, het publiek en van mij. Hij was wat mij betreft helemaal gemaakt voor slijmerd Jantje en zijn vader, Ha ha!
Het was een prachtige vertoning. De beker werd voorzichtig en met veel bravoure uit het beschermende papier gerold en…. er klonken toen geluiden uit de zaal van ohoooh en ach . Geweldig!
Van achter uit de zaal zag ik iemand die zat te gniffelen en te gegiechelen…… (mijn broer)
Eigenlijk vond ik het zelf ook wel een juiste oplossing van het probleem. Eigenlijk had ik hem in het openbaar moeten bedanken achteraf gezien en mijn oom Henk ook natuurlijk.
Nu even wat er uit de doos tevoorschijn kwam….,
Het bleek dat de prijsbeker een beetje was… hoe zal ik het zeggen.. veranderd?
Hij had plotseling in plaats van een mooie zilveren kelk met inscriptie, een leeg vies stinkend groenteblikje met roest er nog aan en waar doperwten in had gezeten volgens het etiket. Het had nog wel de originele voet met mijn naam er twee keer op.
Alleen Jantje moest er nog bij komen vandaag.
Nog heel knap gemaakt zag ik snel, alsof mijn broer hulp heeft gehad……Oom Henk? Mijn vader? Ze hadden er waarschijnlijk niet op gerekend dat de prijs naar een ander zou gaan, maar het bleef een succes!
Ben daarna wel wat anders gaan doen dan turnen. Wel jammer van mijn turn-carrière achteraf, maar zo gaat dat.
Afijn, de turnvereniging is toch maar gaan sparen voor een nieuwe beker en zagen zij voortaan af van wisselbekers.
De club “KRACHTSPORT” werd twee jaar later opgeheven.
Ik weet niet waarom…… nep club ook eigenlijk, niets aan verloren.
Behalve de sportleraar de heer Groen bedank ik nog. Die heeft mij toentertijd goed leren turnen.
De groeten aan alle besturen van sportverenigingen met kansloze voorzitters en slijmerd zoontjes die meedoen aan wedstrijden.
Oh ja, en Jantje van Gijssel…. de beloofde foto’s van de turn-uitvoeringen in de zaal Kunstmin zal ik ook wel nooit van je krijgen,
Jacques Mul 2006
Ook dit verhaal berust helaas weer voor 99 % op de waardheid.