Jeugdliefde
Het was in 1965. Ik was 14 jaar oud en nog helemaal groen achter de oren.
Mijn vader had mij zijn oude bromfiets gegeven om te leren sleutelen. Eigenlijk wilde ik behalve sleutelen leren, stiekem op de brommer rijden.
Het was zijn oude, maar nog goed rijdende Kapitein Mobilette uit 1959.
BLIJ dat ik was!
Mijn eerste echte Bromfiets! Wie kreeg zoiets van zijn vader?
Op een dag was ik aan de bromfiets aan het knutselen toen mijn lieve buurmeisje Alie langs liep. Het aller knapste meisje dat ik kende en was smoorverliefd op haar.
Ze vond het toch zo knap van mij dat ik aan een bromfiets kon sleutelen… en ik geloofde haar.
Totaal afgeleid door Alie vergat ik de borgmoer te monteren waarmee het vliegwiel vast zat.
Ze vroeg met een lieve glimlach, “Doetie ut al?” “Nou, zeker”, zei ik. Met een rood hoofd liet ik haar zien hoe hard de motor wel kon draaien.
Met het achterwiel vrij op de standaard gaf ik vol gas!
De motor ging steeds sneller en sneller draaien terwijl ik naar haar keek!
Het maximum toerental bereikende vloog het vliegwiel er plotseling met razend snelheid af.
Het ging nog vele malen sneller draaien door de vrijgekomen energie.
Je snapt dat de indruk die ik op haar wilde maken een stuk dieper werd dan verwacht.
Die indruk werd dieper en dieper naarmate het vliegwiel zijn weg vervolgde.
Het klom tegen muren en schuttingen, bedacht zich even en bleef toen op één plek staan draaien tot het een richting koos.
Ging er toen opnieuw gierend vandoor.
Tijdens deze angstige rit vloog het door een smal poortje met houten schuren en ging aan het einde de hoek om de straat in.
Nog steeds vol energie ging het vliegwiel nog een bocht om en ramde een paar mooi gelakte auto’s.
Voordeuren van woonhuizen moesten het ontgelden, raakte hier en daar een belknop aan en liet wat fraaie groeven achter. Bedreigde even later een paar voetgangers en mistte ze op een haar na. Mensen stoven verschrikt en vloekend opzij.
Buurvrouwen die open hadden gedaan na het aanbellen, sloegen boos de deur weer dicht met de woorden “Bah, weer van die belletjelellers“.
Het vliegwiel brak daarna nog een paar melkflessen die verderop voor een deur stonden.
Een grote ravage achterlatend ging het weer snel verder, zoekende naar meer. Schroeide toen het achterwerk van een verbaasd kijkende hond en ging weer gierend verder, net als de hond die eveneens gierend en nog na-rokend een andere kant op rende.
Toen ging het heel even door de bakkerij, boorde zich dwars door een groot brood dat het vliegwiel iets vertraagde, ging direct via een slagroomtaart weer naar buiten.
De bakker die het brood zag gaf zijn zoontje een klap voor zijn kop met de woorden ” blijf nou eens met je poten van het brood af!”
Vervolgens ging het bij de groenteboer naar binnen, alleen om ze te laten schrikken, prakte over een banaan en tikte even een ruit in bij de fietsenmaker in (die altijd zeurde dat we bij hem voor de winkel niet mochten voetballen). Gaf daarna een etter van een buurjongen een veeg, kwam uiteindelijk langzaam mijn richting uitrollen en viel vermoeid, rokend, natrillend en tollend als een langzaam draaiende munt plat voor mij neer.
Toen de mensen vroegen of ik er meer van wist, jokte ik dat ik het vliegwiel nergens van kende.
Helaas kwam Alie mij een compliment geven voor deze spetterende demonstratie.
Nadat de politie mijn ouders hadden gesproken, alle schade hadden geregeld met de benadeelden en ik weer een beetje kon zitten op mijn rode achterlichten die ik kreeg van mijn vader, mocht ik na een strafperiode onder voorbehoud weer aan de bromfiets knutselen.
Mijn vader zei erbij, “Jongen…weet je? Je bent echt geen kleine sufferd hoor. Dat je dat niet denkt!” Nou dat stelde mij gerust!
Na een paar maanden door de poort crossen ging ik eens de straat op nadat ik deze geïnspecteerd had op aanwezige politie agenten.
Al een klein uur reed ik door de rustige straten achter ons huis toen ineens een bekende voor mij stond. Hij kwam plotseling achter een hoek vandaan gesprongen om mij tegen te houden.
Het was mijn vader die mij betrapte met de bromfiets.
Helaas kon ik niet op tijd remmen en kwam in zijn kruis tot stilstand.
Dat was dus geen goede actie van mij, dat zal duidelijk zijn.
Maar nog erger was dat hij de bromfiets aan een buurjongen meegaf met de woorden, ” Alsjeblieft voor je verjaardag “.
De buurjongen heeft de brommer ook niet erg lang gehad.
Binnen een dag werd hij door een agent betrapt en werd de brommer in beslag genomen.
NB,
Mijn verhaal is iets te bloemrijk verteld, maar berust grotendeels op wat er werkelijk is gebeurd.
JJ Mul 2007
KLIK OP DEZE TEKST ALS U NOG EEN VERHAALTJE WILT LEZEN