Als u een saai boek wilt lezen, bent u hier mooi aan het verkeerde adres! Lees dan maar een telefoonboek, tuingids met zeldzame zaadjes, creatief met kurk of een belastinggids.
Maar als deze u vervelen …. Hier mijn verhaal;
“ Teleportatie Experiment ”
“Beam me up, Scotty!” Zei ik toen ik weer eens lang in de file stond. Ik kon niet voor of achteruit! De motor even uitzetten gaat niet, want zodra je dat doet moet je net weer een stukje opschuiven. Om wakker te blijven luister ik vaak naar knetter harde muziek.
Soms ga ik van alles overdenken, maar daarbij val ik dus in slaap.
Dat gebeurde weer eens toen de file weer eens muurvast stond, zodat de motor voorlopig uit kon.
Ik was die dag behoorlijk moe en omdat ik deze keer geen lees of luistermateriaal had meegenomen viel ik na wat gepeins in een diepe slaap.
In mijn droom die volgde daalde ik af naar een volkomen onzinnige belevenis. Ik droomde dat ik een teleportatie machine bouwde. Waarschijnlijk droomde ik dit omdat het de ultieme oplossing voor het fileprobleem zou zijn. Maar helaas ging het helemaal mis tijdens het teleporteren, want er kwamen steeds meer exemplaren van mij en die waren helaas niet zoals ik.
Toen schrok ik wakker omdat er een heftig luid getoeter achter mij hoorbaar was.
Ik werd op deze wijze geïnformeerd dat ik weer een meter moest doorrijden.
Ik denk dat het een voorspellende droom is geweest moet zijn.
Had ik misschien een realiseerbaar idee gekregen?
Uit nieuwsgierigheid ben ik toen begonnen het idee in praktijk te brengen.
Een jaar had ik nodig om de machine te bouwen.
Het was een vrij groot apparaat geworden met een zend en een ontvangst unit.
Na diverse proeven bleek het apparaat te voldoen aan mijn verwachtingen.
Het apparaat werkte tijdens de eerste testen prima.
Een stuk kaas was mijn eerste slachtoffer welke tot een afstand van vijf meter geteleporteerd werd.
Het bleek eigenlijk nog best te eten ook.
Vijf meter is helaas niet ver genoeg om enig nut te hebben.
Na veel gezwoeg en geëxperimenteer lukte het wat verder te teleporteren. Ongeveer 12 meter.
In ieder geval ver genoeg om te bewijzen dat het schijnbaar onmogelijke mogelijk is.
Nu was ik best gespannen geraakt. Ik kon ’s nachts niet van slapen.
Was ik de eerste mens die het gelukt was teleportatie in de praktijk te brengen?
Nu moest ik publiekelijk aantonen dat teleportatie geen sciencefiction meer is.
Als uitvinder en bediener van de machine kon ik er zelf jammer genoeg niet in.
Ik moest maar iemand zien te vinden die het aandurfde in de machine te stappen.
U zult misschien denken “wat kan er nu mis gaan?”
Ach, u zou moeten weten dat er zeer grote risico’s aan teleportatie kunnen zitten.
Het is met name bijzonder risicovol doordat de ruimte waar je in terecht komt, volkomen vrij moet zijn van atomen welke niet van jou zijn.
Eigenlijk luchtledig, maar dat is helaas niet uitvoerbaar.
Waarom? Je zou in de eerste plaats uit elkaar spatten wegens gebrek aan luchtdruk.
Gaan we er van uit dat het met zuivere lucht wel kan, dan zou je aan de overkant bijvoorbeeld een vuiltje in je oog kunnen hebben als dat in de ontvangstruimte zou zweven op dat moment. Dat is natuurlijk zo erg nog niet, maar je zou ook kunnen verschijnen met één oog in het midden van je hoofd en het andere oog boven je oor als je niet goed stil staat tijdens het verzenden. Bovendien zouden je boventanden plotseling je ondertanden kunnen worden.
Een oorbel zou kunnen verschijnen in het oor. Wat ook raar is, want je houdt helemaal niet van oorbellen, zeker niet van die plastic dingen….. Ook bestaat de kans dat je niet als dezelfde persoon aan de andere kant uit de machine stapt. Je eigen structuur wordt immers afgebroken om elders weer opgebouwd te worden?
Ben jij het dan of is het een kopie van jou, en zit er dan wel een ziel in?
Waar ben je zelf dan ineens gebleven?
Geen flauw idee wat er tijdens een teleportatie gebeurt.
Ga je via een andere dimensie voordat je aan de overkant bent?
Kijk, dat zijn natuurlijk wel vragen waar nog niemand het antwoord op weet.
Omdat ik toch vreselijk benieuwd was of het zou werken met levende wezens nam ik een kikker, maar die bleek niet stil te kunnen zitten. Dat ging dus mis. Kwam aan de overkant, zag er nog compleet uit, maar de kikker kwaakte niet meer, hij gilde en dat hoort niet.
Daarom nam ik mij voor het met een mens te testen.
Uiteindelijk zijn er nog een flink aantal mensen, puur uit nieuwsgierigheid en sensatie, gekomen.
En natuurlijk om te zien wie die gek was welke dacht dat het zou werken. Ze dachten vast dat het wel lachen zou worden met zo’n idioot.
Om de toeschouwers te overtuigen dat er geen bedrog in het spel was had ik de zender aan de rand van een brede sloot gezet en de ontvangstruimte aan de overkant van de sloot.
Mijn vrouw haalde ik over vrijwilligster te zijn.
Ze ging eerst op proef er eens doorheen. Gelukkig kwaakte ze nog steeds toen ze er uit kwam.
Nou dat was dus gelukt. Toen durfden andere mensen ook de machine in te gaan. Gelukkig kenden zij mijn vrouw niet goed genoeg zodat ze het verschil niet zagen.
De pers was ook uitgenodigd, dus het kwam ook nog in de krant.
In de krant stond het volgende:
De tweede grootste stap na de eerste stap op de maan.
Groot succes met teleportatie-machine van Goudse uitvinder
Toen een dame de teleporteermachine binnenging gebeurde er eerst een even helemaal niets. De uitvinder was bang dat er een defect was opgetreden, maar toen klonk er plots een luid geknetter en verscheen zij aan de overkant in goede doen.
Ze stapte monter naar buiten, maar met een vreemde glimlach op haar gezicht, dat wel….
Helaas werkt de machine maar in één richting en moest ze daarom een flink stuk omlopen om haar verhaal te kunnen doen.
De omstanders en de uitvinder konden toen meteen even controleren of ze wel echt helemaal in orde was en geen kopie van zichzelf of een tweelingzus.
Zo op het oog leek alles in orde. Het enige waar ze last scheen te hebben was iets van duizeligheid, maar dat kon ook van de spanning komen.
Ze praatte ook een beetje wazig, maar dat was voor haar normaal zei de uitvinder.
Het klonk een klein beetje alsof ze aan de wiet had gezeten.
Ook had ze een licht vage grijns op haar gezicht.
Doorgaans op zaterdag (en soms met kerstmis), had ze ook wel zo’n vage grijns op haar gezicht volgens de uitvinder.
Daarom gingen wij er maar vanuit dat alles in orde was.
U kunt zich allen inschrijven voor wie dit ook eens wil meemaken.
De prijs voor zo’n rit wordt later deze week nog bekend gemaakt,
Charles de Bing, reporter van het plaatselijke dagblad in Gouda
Veel mensen wilden ondanks de hoge prijs toch graag het experiment ondergaan.
Ze moesten helaas nog wel wat geduld hebben.
Eerst wilde ik namelijk nog het een en ander testen en afregelen.
Ook nog een contract laten opstellen via een notaris, om door de gegadigden te laten tekenen. Dat was nodig om mijn risico’s af te dekken als er eventueel toch slachtoffers mochten vallen wanneer er iets door de machine mis zou gaan.
Het moest helemaal op eigen risico gebeuren en men moest geheimhouding beloven op straffe van een zeer hoge geldboete of vijf keer opdrukken als men iets zou onthullen over de werking van de machine die zij tijdens de overtocht zouden waarnemen.
Ik had namelijk nog geen octrooi aangevraagd op deze machine.
Je kunt natuurlijk alles verwachten van een concept dat nooit eerder is getest dan die ene keer met mijn vrouw, de kikker en dat stukkie kaas!
Ik had er daarom heel veel clausules in laten zetten, zoals de anti-zeurclausule tegen achteraf gezeur en ook nog heel veel kleine letters die bijna onleesbaar waren zoals dat in elk goed contract hoort.
Deze konden dan ook gevoeglijk worden overgeslagen tijdens het lezen omdat het toch onbegrijpelijke taal was welke niemand wat zegt.
Sommige mensen wilden het contract niet ondertekenen.
Echt belachelijk vonden ze het contract.
Tegen die mensen zei ik dat ik geen enkel risico kon uitsluiten helaas.
Een maand later was de dag aangebroken dat de gegadigden konden komen en de prijs bekend was gemaakt.
Het contract werd argwanend bekeken, gezien de voorwaarden en de prijs welke genoemd werd.
Sommigen begonnen voordat ze wilden tekenen mij het hemd van het lijf te vragen.
Vonden het contract waanzinnig.
Mijn reactie daarop was:
“Wilt u dat ik daar de verantwoording voor moet gaan dragen? Neen! Dat risico kan ik niet betalen. Vandaar dit contract dus!
“En dan nog is wat! Wat zou er kunnen gebeuren als onderdelen niet juist zijn teruggeplaatst na reconstructie van een lichaam? ”
“Hoezo welke risico’s dan? “was hun reactie naar mij.
“Nou, stel dat er iemand aan de overkant komt die van alles mankeert ja? Iemand zou de ontvanger uit kunnen komen met een oog in het achterhoofd, of een geslachtsdeel onder de kin, of een omgekeerde bips. Ja, wat dan? Of met een neus boven het achterwerk zodat het de hele dag naar poep ruikt….ja, hoe los ik dat dan weer op? Of er zit bij een mevrouw altijd al een grote wrat op haar rechter bil die nu plotseling links op haar kin zit. Ik zou dan hoge kosten moeten maken om deze wrat operatief terug op de bil te laten plaatsen. Wie gaat dat dan betalen? Ik niet! Het kan ook nog eens dat iemands gedrag totaal verandert, dat iemand uit de machine komt en als een idioot begint te schreeuwen alsof je hem of haar wat hebt aangedaan en/of opgelicht. Hoe leg ik dat dan weer uit? Of iemand wil lachen en begint in plaats daarvan te huilen?
Kan ook toch? “
Wat nog meer? nou…… ja, andere omkeringen zijn ook nog mogelijk.
Bijvoorbeeld dat je eigenlijk niet meer weet wat de ander wil zeggen omdat deze alles omgekeerd of achterstevoren zegt. Dan wordt communiceren weer heel lastig ja? Wie betaalt dan de psychiater of een leraar Algemeen beschaafd Nederlands omgekeerde taal?
Wat ik ook kan bedenken is dat iemands benen worden omgekeerd, zodat men alleen nog achterwaarts kan lopen of nog erger dat het goede been naar voren wil en het verkeerde been naar achter. Dan kun je alleen nog rondjes lopen en kom je nergens!
Wat? nog meer? Hoezo “wat nog meer!” Bedenk zelf ook eens een probleem ja! Een dame in het gezelschap zei nog ” ik heb helemaal geen wrat op mijn bil “, maar die opmerking negeerde ik.
Ik zei als laatste, ” vandaar dit contract op eigen risico dus!”
Hieronder een par plaatjes met wat er soms mis kan gaan..
Na ondertekening gingen de eerste mensen de machine in en allen kwamen er aan de andere kant uit zonder problemen.
Behalve dan die duizeligheid en de al bekende zeer vreemde vage grijns op het gezicht, mankeerden ze praktisch geen van allen iets.
De meesten waren zeer enthousiast en bejubelden deze ervaring.
Ze riepen “GEWELDIG!”
Maar helaas, sommige mensen die uit de machine kwamen waren ietwat afwijkend zo leek het mij. Ze keken bijvoorbeeld als een boer met kiespijn. Anderen waren overdreven vrolijk.
Ja moesten zelfs overdreven schaterlachen.
Weer anderen waren verdrietig als ze tevoorschijn kwamen.
Of dat nu kwam door het geld dat ze er voor hadden betaald of door het transport zelf, weet ik niet zeker.
Achteraf gezien ben ik toch bang dat bij een paar mensen het gedrag een tikkeltje werd aangetast.
De meest opvallende was de boze meneer die op mij afkwam en brullend zijn geld terug eiste, onderwijl stuurloos zwaaiend met gebalde vuisten.
Het sloeg echt werkelijk nergens op vond ik!
Gelukkig waren er een paar mensen die hem vasthielden, anders had het nog slecht kunnen aflopen met mij en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn van al mijn inspanningen voor de mensheid.
Ik bood hem mijn excuses aan om beleefd te blijven en zei ik dat hij nog een keer gratis in de machine mocht om het probleem weer terug te draaien.
Ja , je kunt het toch proberen?
Hij riep vervolgens dat ik de pot op kon.
Ik probeerde hem alsnog te bewegen nog een keer de machine in te gaan maar hij liep ziedend weg!
Hij riep nog even na van “Nou ja zeg!” en “Ha, daar ga je meer van horen mannetje!!”
Toen zei ik tegen de omstanders, “U moet er wel even rekening mee houden dat deze meneer alles omkeert”.
“Kijk maar eens, hoe blij en tevreden deze man nu eigenlijk is die daar zo boos wegloopt…… Wie volgt?”
Wat er daarna met de machine is gebeurd?
Nou, er waren heel veel brieven en telefoontjes gekomen van mensen die de machine ook wilden bouwen en mij zelfs geld boden.
Ook mensen van de telvisie wilden mij nog graag uitnodigen.
Ik heb alle toezeggingen moeten afslaan, want helaas is na dit experiment het niet meer gelukt dingen of mensen te teleporteren. Waarom weet ik nog steeds niet. Zou het kunnen dat er een kwantumdeeltje per ongeluk zijn werk deed? In de machine terechtgekomen tijdens de eerste bouw? Dat die er voor zorgde dat het ook echt werkte?
Ooit zal teleportatie de normaalste zaak van de wereld zijn.
In China doen ze er al experimenten mee. Zie deze video: https://www.vpro.nl/programmas/the-mind-of-the-universe/kijk/afleveringen/2017/veroveraar.html
Uiteindelijk is het apparaat op de schroothoop beland, samen met mijn hoop om snel rijk te worden.
Jacques Mul schreef dit verhaal in 2005 en werd in 2020 aangepast.
Was het nu waar of niet dat ik deze machine echt kon laten werken?
Mocht ik ooit spoorloos verdwijnen, dan weet u het antwoord!
P.s. Er is op deze pagina een geheime ontwerptekening verstopt!
KLIK OP DEZE TEKST ALS U NOG EEN VERHAALTJE WILT LEZEN